هر چند انتظار می‌رفت اقدامات جنبش عدم تعهد به ریاست "دکتر حسن روحانی"، زودتر از اینها انجام می‌شد اما سرانجام نشست یک روزه کمیته فلسطین جنبش عدم تعهد در تهران به منظور بررسی آخرین وضعیت غزه و یافتن راهکارهای حل بحران و نیز کاهش آلام انسانی مردم بی گناه غزه، به میزبانی جمهوری اسلامی ایران و با حضور وزرای خارجه کشورهای عضو کمیته و همچنین تعداد دیگری از اعضای فعال این جنبش به ریاست وزیر امور خارجه کشورمان در تهران برگزار گردید.

 نشستی که انتظار می‌رفت واکنشی قاطع در برابر جنایات صهیونیست‌ها اتخاذ کرده و موثرتر از نشست‌های "دوحه" و "قاهره" عمل کند.

اما فضای برگزاری این نشست تمام مدعوین و خبرنگاران را شگفت زده کرد است.

با گذری بر خبرها و توصیفات از این نشست می توان به سادگی دریافت که دولت تدبیر و امید این نشست فرمایشی را با عدم تمایل برگزار کرده است .

عدم حضور وزیر خارجه و سایر مسئولین جهت حضور در نشست خبری پایان مراسم و ختم این مراسم با صرف ناهار و سرگردانی خبرنگاران و میهمانان در هتل آزادی تهران نمونه هایی واضح هستند که بر این مدعا صحه میگذارند.

تنها الهام امین زاده معاون حقوقی رئیس جمهور است که با اصرار خبرنگاران مجبور به مصاحبه میشود و در اضهار نظری عجیب می گوید: کار زیادی از دست ایران بر نمی‌آید!
 

نقل قول ها چنین است که تعداد اعضای دیپلماتیک کشورهای مدعو که از سر بی‌حوصلگی اتاق سخنرانی‌ها را ترک کرده و در حال گشت‌زنی در فضای هتل بودند کم نبوده است. جالب آنکه این مقامات، حتی حاضر به مصاحبه نیز نبودند، بلکه صرفا زمان خود را با عکاسی از در و دیوار هتل و صرف چای و قهوه گذرانده اند . 
 

و نکته جالب تر از همه اینکه : عصر همان روز نشست جنبش عدم تعهد در تهران، خبرنگار شبکه العربیه در صفحه تویتر خود جمله‌ای را نوشت که شاید توصیفی تلخ اما تا حدی نزدیک به واقعیت(به دلیل نوع عملکرد بسیار ضعیف دولت) از آنچه در روز 13 مرداد در هتل آزادی تهران گذشت بود: "احساس می‌کنم تهران دیگر تمایل چندانی به دفاع از فلسطین ندارد".

به نظر می‌رسید ظرفیتی مهم برای مردم غزه که در بستر جنبش عدم تعهد و به ریاست دکتر روحانی رئیس جمهوری اسلامی ایران وجود داشت با برگزاری چنین نشست کاریکاتوری از دست رفت و ناظران با چشمان شگفت‌زده به این اقدامات ناچیز و صوری دولت ایران و ظرفیت ریاست دکتر روحانی بر جنبش عدم تعهد نگریستند و این سوال اساسی در ذهن ناظران بین‌المللی بی‌پاسخ ماند که آیا ظرفیت‌های عملی ایران در حمایت از غزه به همین نشست سطحی خلاصه می‌شود؟!